We zitten in de helft!

Uit onze titel kan je al heel veel afleiden, nee we zitten niet halfweg onze Kameroen-periode… 10 mei ligt nog een 10 weekjes voor ons! Maar de teller van onze bevallingen staat inmiddels op 20 (hoera!). Laura en Elisabeth konden vandaag elk nog een bevalling doen, en we zitten nu dus halfweg onze 40 verplichte bevallingen. Het beloofd ook een enorm drukke periode te worden, de labor room ligt helemaal volgeboekt! Opvallend is wel: bijna niemand in de labor room is echt IN ARBEID…
Het was vandaag immers maandag, en op maandag worden hier veel consultaties gedaan. Alle vrouwen die 40 weken of meer zijn, worden dan opgenomen, en zullen morgen bijna allemaal worden ingeleid! Het wordt dus zeker een drukke dag voor ons! Beter dan het kuiswerk en beddenmaken van afgelopen week!

Deze ochtend om respectievelijk 8 en 9 uur konden Laura en Elisabeth elk een bevalling doen. Geraldine ontfermde zich telkens over de babyzorgen. De twee vrouwen stonden beide om 10 voor 8 op volledige ontsluiting, maar Elisabeths vrouw moest wachten met persen tot mevrouw Grace en Laura de ene vrouw aan een kindje in de armen hielpen. Op nog geen 5 minuutjes had Laura een spartelende jongen ondersteboven vast aan de beentjes, en kon Geraldine aan haar babyzorgen beginnen. Maar de vrouw had enorm veel bloedverlies, mede dankzij een knip om het hoofd vlot geboren te laten worden… het hechten duurde dus een hele tijd, en Laura mocht assisteren! Zij mocht de huid afhechten, en zette dus haar eerste steekjes. Weetje: Afrikaanse huid is erg dik, en het prikken met de hechtnaald moet dus tamelijk hard gebeuren! Gelukkig was de vrouw verdoofd wanneer Laura de huid voorzichtig doorboorde…

Tijdens het hechten lag Elisabeth’s vrouw op het bevallingsbed ernaast (gescheiden door een licht doorkijkend scherm) te kermen van de pijn. Zij had immers enorme persdrang, maar moest wachten tot mevrouw Grace klaar was met hechten. Een uurtje later kon zij dan eindelijk beginnen persen, en bracht een erg slap jongetje op de wereld. Het mannetje was helemaal niet goed, slap en blauw. Geraldine en Laura stonden met handschoenen klaar, en begonnen het mannetje meteen ruw af te drogen, om zo de ademhalingsstart te stimuleren. Madame Grace vloog ook op de baby (op zijn Afrikaans weliswaar, van paniek is hier NOOIT sprake!), en begon lustig zijn lijfje in te smeren met Spirit en dan haar handen voor zijn gezichtje te houden. Er werd ook aan de lopende band geaspireerd, want het arme prutske zat helemaal vol slijmpjes, wat ademen nog moeilijker maakte… Na minuten die uren leken en wat Ambu-beademingen, gaf het kindje ons kippevel door luid te beginnen wenen. OPLUCHTING ALOM!!

Enkele uren na de geboorte van deze twee rakkers, werd Laura’s madammeke terug naar de verloskamer gebracht. Ondanks de vele hechtingen, een dosis oxytocine (hormoon om de baarmoeder te doen samentrekken) en een harde baarmoeder, had de vrouw nog enorm veel bloedverlies. Laura begon meteen vitale parameters te nemen (bloeddruk 70/40mmHg, snelle ademhaling en een snelle en zwakke pols van 120 slagen per minuut…). Laura & Geraldine vreesden weer het ergste… Met een bang hartje zagen ze erop toe hoe de anesthesist en de gynaecoloog erbij werden gehaald. De vrouw werd hardhandig aangepakt door de gynaecoloog, en voor de preutsen onder jullie zullen we niet te hard ingaan op wat er zich tussen haar benen allemaal afspeelde. Om het kort te houden: er kwamen heel wat knijptangen en grote ijzeren instrumenten aan te pas… De anesthesist arriveerde een kwartiertje later, en spoot de vrouw zonder enige uitleg volledig plat, waardoor het gekerm en geschreeuw overging naar luid gesnurk. Pijn had ze nu gelukkig niet meer, of ze besefte het toch niet. Na meer dan een uur hechten en lang ploeteren door de gynaecoloog, was het bloedverlies gestopt! De vrouw had blijkbaar een cervixruptuur (scheur van de baarmoederhals)… Nog zwaar verdoofd moesten we met 6 vroedvrouwen/studenten de vrouw op een rolbed sleuren, en vervolgens in haar bed op de materniteit. Nog een dik uurtje werd de vrouw van dichtbij in de gaten gehouden, en uiteindelijk is alles goed met haar gekomen!

De rest van onze werkdag stelde niet veel meer voor. Om 17 u verlieten we de dienst na onze eerste 10 uur durende shift; waarop we ons snel klaarmaakten voor ons eerste Afrikaanse huisbezoek. We waren inmiddels uitgenodigd bij Madame Grace, een schat van een vroedvrouw. Samen met de Gentse studente Katrien en de Canadese studente Brianna, trokken we naar haar huis. We waren enorm benieuwd om de levensomstandigheden van Madame Grace te zien! Haar huis was echt wel prachtig voor hier! Ze had een enorm grote living, waar enkel sofa’s instonden voor zo’n 15 personen! Onze Afrikaanse maaltijd: Fufu, vis en Djama-Djama stond al klaar te dampen op de keukentafel. Bestek was nergens te bespeuren, en enkel een kom water om de handen te wassen stond klaar. Madame Grace spoorde ons aan om erg veel te eten, en verlegen schepten we dan maar op. Het smaakte niet echt speciaals. De fufu is een soort maizena pap met weinig smaak, en djama djama kan je het best vergelijken met spinazie. Uit beleefdheid aten we zoveel we konden, maar ons overvolle bord bleek toch wat te veel voor onze gekrompen maagjes. We vroegen dan maar of we onze overschot waar we al met onze handen ingeploeterd hadden konden meenemen. Zo konden we er morgen nog van eten (dit was het beste excuus dat we vonden om ons toch geen indigestie te moeten eten…).

Overvuld met deze Afrikaanse maaltijd, trokken we ongelofelijk dankbaar door Madame Grace haar gastvrijheid terug naar ons huisje. We kijken al enorm uit naar morgen, en hopen op veel bevallingen! Because we like like like to catch the African babies!!!

Tot snel!

Liefs, Laura & Elisabeth