Druk bezette labourroom

Vandaag begon de dag meteen goed: de labour room lag vol met hoogzwangere vrouwen! Onze chief vertelde ons dat er vier vrouwen geinduceerd (de bevalling inleiden) werden en dat we elk één mochten kiezen waar we ons over moesten ontfermen. Laura kreeg een vrouw toegewezen met toch al sterke contracties en vermits het om een vijfde kind ging, waren we er van overtuigd dat dit wel eens snel zou kunnen gaan! En inderdaad iets voor 10u strompelde de vrouw de delivery room binnen en nog geen vijf minuten later werd er een flink meisje geboren (dankzij Laura!). The chief stond erbij en keek ernaar (letterlijk)..

De andere vrouwen vertoonden de rest van de voormiddag en middag geen tekenen van contracties en we hielden ons de rest van onze shift bezig met vitale parameters, bedden opmaken, materiaal reinigen en babbeltjes met de vroedvrouwen. Normaal werken we nu tot 17u, maar omdat er niet veel te doen was en we toch wel veel werk voor school hebben ( jammer genoeg…), mochten we van onze ‘’big mama’’ doorgaan. Ze beloofde dat ze ons gingen bellen als er iemand van de vrouwen op 8cm stond. Zodat we nog tijd hebben om in onze pakjes te schieten en te lopen naar de delivery room.

Nog geen halfuur later ging Laura haar telefoon al: Can you come ? Can you come ? Elisabeth stond op dat moment een slaatje te bestellen bij de cantine en Laura riep haar dat ze onmiddellijk terug moest komen. De vrouw van de cantine keek Elisabeth stomverbaasd aan toen ze zei dat ze later ging terugkomen want dat er een bevalling was. Laura nam het daar van Elisabeth over zodat zij snel haar pakje kon aantrekken. Samen met Géraldine crosste ze naar de maternity. Daar aangekomen kon ze een bevalling uitvoeren van een achterste plaatsing (dit is wanneer het achterhoofdje niet vanvoor, maar achteraan in het bekken ligt. De diameter om het bekken te paseren is dan groter en daarom is de geboorte ook moeilijker.) Ook deze baby had een moeilijke start en werd uitgebreid geaspireerd. Er werd spirit op het lijfje gesmeerd en voor het mondje gehouden. Na enkele lange minuten begon het meisje dan toch te wenen en konden we allemaal opgelucht ademhalen. Er waren nog steeds twee andere vrouwen in arbeid. Deze hadden zeer sterke contracties en zes centimeter ontsluiting. Paul zei dat we terug konden gaan en dat hij ons wel zou bellen.

Rond 17u kwamen Géraldine en Elisabeth terug thuis en nog geen halfuur later werd er terug gebeld door Mister Paul. Deze keer crosste Laura en Géraldine naar de delivery room waar hen een ervaring met paul de verschrikkelijke opwachtte. Géraldine kon meteen handschoenen aantrekken en een gezonde jongen opvangen. Laura begon aan de zorgen van deze baby, maar werd bruut onderbroken door haar op volledige ontsluiting staande mama. Na 10 minuutjes persen, voor een enorm groot hoofd, en met wat hulp van Paul de verschrikkelijke (lees: enorm veel kracht op de buik) floepte het kind er ten slotte tamelijk levensloos uit. Laura hield het kindje ondersteboven en wou het zachtjes overhandingen aan mister Paul. Waarop hij het vastnam aan de beentjes als een dode kip en er zo de verloskamer mee doorkruiste. Na tal van interventies (adrenaline, spirit, aspiratie) en een plotse uitval van de elektriciteit, begon het kindje toch kreunend te ademen. Maar hierna begon de miserie pas echt toen Laura ontdekte dat de vrouw stevig begon te bloeden. Na wat aandringen, schoot Paul uiteindelijk in actie en gaf medicatie. Uiteindelijk is alles goed gekomen en de conclusie van de dag was toch wel: Paul is zijn nu al gekende bijnaam echt wel waard.

Groetjes, Elisabeth & Laura