Women’s day, dit jaar geen feestdag …

De enige positieve toon in dit bericht (dus niet voor gevoelige lezers): Gisteren kon Laura nog een bevalling doen, een flink meisje! En vandaag zouden we de shift werken met onze twee favoriete vroedvrouwen: Regina & Elizabeth. We bekloegen het ons dus niet dat we vandaag niet naar de ‘marches’ van de vrouwen gingen, maar trokken enthousiast naar de maternity.

Daar vonden we meteen drie vrouwen in arbeid, waarvan eentje meteen aan Elisabeth werd toegewezen. Een andere vrouw lag al in de verloskamer, klaar om véél te vroeg te bevallen (27 weken). Laura moest zich met deze vrouw bezighouden, terwijl Elisabeth zich over haar madameke in arbeid ontfermde, en Geraldine moest gaan waken naast het bed van Melindis. Melindis is de vrouw die enkele dagen geleden een keizersnede kreeg omdat de harttonen van haar tweeling niet meer te horen waren. Een van beide kindjes overleefde het niet en het andere dutske van 1100g ligt in de couveuse… Melindis werd gisteren plots onwel, ze begon bloed te braken en draaide volledig weg.  Alle mogelijke sondes en infusen werden geplaatst: maagsonde, blaassonde, rectale sonde, twee IV-lijnen… Deze nacht ging zij sterk achteruit, en dus moest een  van ons drie samen met de vroedvrouw over haar waken (continue parameters nemen). Geraldine nam deze taak op zich!

In de labor room werd ondertussen na een keer persen werd het prutske van 27 weken geboren. Het weegt 1140g, en zag enorm blauw. De hartslag was amper aanwezig en ademen deed het pas na een goeie vijf minuten. De vroedvrouw besloot om het kindje gewoon onder de warme lamp te laten sterven, aangezien het nog zo klein was en ze hier de middelen niet hebben om ervoor te zorgen… Maar na enkele minuutjes begon het kindje plots heel zachtjes te wenen, en mocht Laura het dan toch in een couveuse met zuurstof leggen.. Nu blijft het toch bang afwachten en zijn de overlevingskansen van het kindje echt heel klein. We zien dus wel hoe het door de volgende dagen doorkomt, spijtig genoeg kunnen we voorlopig niet veel meer  doen. Een maagsonde mocht Laura niet plaatsen, aangezien hij die stimulatie niet zou aankunnen, en zijn neusje nodig heeft om zuurstof door te krijgen (weliswaar door een veel te grote neusbril…).

De rest van de dag verliep verder in mineur. Emilindis ging voor de ogen van Geraldine snel achteruit… Saturatie zakte tot 35%, ademhaling liep op tot 70 keer/minuut… Het zag er niet goed uit voor deze mama… Elisabeth was druk bezig haar mama in arbeid te begeleiden, en Laura werkte hard in de premature room, toen plots hun werk verstoord werd door luid geroep van Emilindis familie. Allebei spurtten ze naar Geraldine, waar ze net begonnen waren met de reanimatie. Laura liep naar de verloskamer om een harde plank & Ambu te zoeken (want na vorige reanimatie hebben we alles uitgezocht op de dienst en al beslist wat we zouden gebruiken wanneer dit nog eens voorviel…); terwijl Elisabeth naar de Surgical ward liep om een dokter… De vele details van de belachelijk slechte reanimatie door de gynaecoloog, en onze pogingen tot Ambu-beademingen, ga ik hier niet helemaal uitschrijven,.. te erg voor woorden... De wanhoop loopt vanaf nu bij ons al in de schoenen wanneer we weten dat iemand moet gereanimeerd worden…

Voor de tweede keer tijdens ons shift, en voor de tweede keer deze maand, moesten we weer een veel te jonge mama afgeven… Deze keer laat zij een kindje van een tweeling achter, en is haar eerste kindje achterna gegaan. Voor ons was het weer een zware klap in het gezicht door de realiteit. Wij staan hier alleszinds met onze beide voetjes op de grond, en hopen toch dit niet meer mee te moeten maken. Ook de vroedvrouwen konden deze keer hun ogen niet drooghouden, nadat we een schreeuwende massa familie tegemoet reden met de lijkwagen/kar...

De dag kon toch nog wat positief worden afgesloten wanneer Elisabeth mee kon helpen bij de moeilijke bevalling van nog een flinke meid!

Nu nog meer  dan ooit, kijken we uit naar onze twee weekjes vakantie… onze gedachten zijn aan afleiding toe, en wat straaltjes zon zullen ons goed doen! Hopelijk komen we dan volledig opgeladen terug, om vanaf dan alleen nog maar gezonde mama’s en baby’tjes te ontmoeten!

Liefs,  Laura & Elisabeth