Allemaal beestjes!

Na de drukke shift van gisteren, waren we tamelijk uitgeput. Concentratie op ons schoolwerk was dan ook ver zoek… dan maar gewoon wat ontspannen (voor de lectoren die meelezen: dit mag zeker ook wel eens!) Rond 17u kon Laura het haar niet laten, en trok terug naar de dienst om het voedingsmoment van de prematuurtjes te verzekeren. We hebben immers al vaak gemerkt dat de premature room snel wordt vergeten door de vroedvrouwen, terwijl hier juist 24/24u zorgen nodig zijn! Stiekem geniet Laura er ook van om zelfstandig voor die kleine prutskes te zorgen, en hoopt zo toch wat bij te dragen aan hun hopelijke overleving. Even een kort overzicht over hoe het hier vandaag en gisteren in de premature room aan toeging:

-           Het jongetje, Miguel, doet het heel goed! Hij ligt in een bedje, en we proberen stilletjes aan de sondevoeding achterwege te laten en over te schakelen op borstvoeding. Zijn mama noemt Laura reeds: ‘Auntie Laura’, en is steeds blij wanneer ze ons ziet komen! Dan heeft ze alle hulp die ze maar wil, en stiekem profiteert ze hier soms ook wel van…

-          De drie meisjes in de incubatoren van 1100, 1400 en 1900 gram, doen het ook tamelijk goed! Het “dikste” (duidelijk overstatement) meisje werd vandaag door Laura gewogen, en heeft het diploma van 2 kg behaald! HOERA! De andere twee prutskes gaan ook zienderogen vooruit, en hebben af en toe goed gevulde luiers. Met onze hulp en veel gezaag bij de chief over sondevoeding, borstvoeding… komen ze hopelijk snel de couveuses uit, een bedje in en mee naar huis met de mama’s! We doen ons best en we keep you posted!

Tegen half 7 kreeg Laura in de premature room bezoek van een hongerige Elisabeth, die zich afvroeg waar Laura bleef. Zij was de tijd volledig uit het oog verloren, want ze was druk bezig met de zorgen voor ‘the famous 4’. Het kleinste prutske had immers haar maagsonde uitgetrokken, waardoor deze zorgen extra lang in beslag namen. Het duurde eventjes eer ze er in slaagde om de maagsonde opnieuw te plaatsen. Voor etenstijd gingen ze samen nog eens kijken naar een foetusje van 20 weken dat vandaag ‘geboren’ werd. Het was reeds gestorven in de moeders buik, en de vrouw werd vandaag dus ingeleid. Het kleine ventje was ongelofelijk compleet (lees: vingernageltjes, teennagels, wenkbrauwen!). We voelden ons wel een ramptoerist, maar vonden het toch leerrijk om het ventje eens te kunnen zien.

De avondmaaltijd verliep met veel gelach en geschreeuw. We hadden ons met zijn vieren (Melina, het Duitse meisje, at met ons mee) op ons terras geïnstalleerd, en waren aan het smullen van ons heerlijk slaatje… tot we ongewenst bezoek kregen van een tiental kevers die het plotseling nodig vonden om ons te bestormen/bevliegen… Dan maar verder binneneten…

Om 21u kropen we moe en voldaan ons bedje in, en werden nog geen uurtje later alweer opgebeld voor een bevalling. Laura & Geraldine waren van wacht en stormden met hun pakje over hun pyjama, richting verloskamer. Net voor de vrouw kon beginnen persen ging de telefoon. Laura nam op en had een man aan de lijn, die kort en bondig verkondigde: “Hello, its mister ??? here, I’m gonna turn off the generator now, BYE!” Laura legde maar af zonder veel begrepen te hebben, en verkondigde de boodschap aan de vroedvrouwen Symphosia en Grace, waarop nog geen minuut later de elektriciteit uitviel. Net op het moment dat de vrouw zou beginnen persen om haar tweede kindje geboren te laten worden, perfect timing! Gelukkig waren we beide gewapend met onze koplamp, en vijf minuutjes later werd het kindje onder zaklampenlicht geboren… Eens leuk om mee te maken op die manier! Gelukkig begon het kindje meteen gulzig te wenen, aspireren was immers niet mogelijk zonder elektriciteit… Nog een leuk weetje: ’s nachts krioelt het op dienst van de vliegende mieren. Een nog leuker weetje: ze komen af op licht… en als je dan even nadenkt en weet dat het enige licht deze nacht afkomstig was van onze koplampen, weet je al welke richting de beestjes uitvlogen! Zo had Geraldine nog net op tijd een vliegend beest kunnen afschudden van haar decolleté, terwijl ze de bevalling stond te doen!

Tip aan Geraldine: vergeet niet dat je koplamp schijnt in de richting van waar je kijkt… De materniteit kamers zijn hier zalen van 7 bedden, en dus 7 baby’s met een verschillend slaap/eet ritme… Het licht brandt hier dus constant, en slapen doen ze hier dus amper! Maar op deze uitzonderlijke nacht, was er geen elektriciteit, en dus was het licht uit in WARD 3… Laura kwam dus stilletjes met mama en baby de muisstille kamer binnen, en installeerde beid in bed. Geraldine kwam, onwetend van de stilte met haar koplamp op volle toeren de kamer binnen, waarop ze lustig in het rond scheen en op haar gekende wijze lekker luid met de mama begon te babbelen… TYPISCH! Geraldine denkt immers dat haar Engels ongelofelijk slecht is (wat helemaal niet zo is), waardoor ze meer roept dan praat! De gevolgen voor deze ward moet ik waarschijnlijk niet meer uitleggen, en de stilte was duidelijk verbroken!

 Nog geen half uurtje later, lagen mama & baby al op hun kamer in de materniteit, & konden Geraldine en Laura terug hun bedje in (van een snelle bevalling gesproken).

De shift van vandaag verliep erg rustig! De vrouwen in arbeid hadden milde contracties, en waren nog niet echt klaar om te bevallen. We hadden onze handen wel vol met de prematuurtjes, en gaven ook nog enkele babybadjes… Voor de rest gebeurde er niet echt veel bijzonders op dienst. Wel is er verandering op komst; ze zijn immers begonnen in WARD 4 (de ward waar de risicozwangeren liggen) met het ophangen van muskiettennetten boven elk bed! Super om te zien! En leuk weetje om dit blogverhaal mee af te sluiten!

Liefs, Laura & Elisabeth