Niet te vatten...

Vandaag zou een normale shift worden, met hopelijk een bevalling voor Elisabeth, en eentje voor Laura. Elisabeth werkte de ochtend, en kwam ’s middags al naar het huisje, zonder bevalling. Ze had wel een keizersnede bijgewoond, van een flinke jongen. Er waren nog twee vrouwen in arbeid, dus de kans op een bevalling was erg groot…

Om 14u was het tijd voor de shift van Laura en Geraldine! Op dienst waren de vrouwen in arbeid nog steeds niet bevallen… Dus Elisabeth had geen bevalling vandaag… Wel was er allerlei anders aan de hand op dienst. Het meisje met anencephalie, vond Elisabeth dood terug in het bedje. Het meisje was eindelijk gestopt met vechten, en kon eindelijk gaan. We waren opgelucht dat het kindje geen pijn meer moest lijden…

De mama die in de voormiddag een keizersnede kreeg, was ook niet volledig in orde. Elisabeth riep ons dat ze in shock was. Ze lag helemaal te stuipen in haar bed en er stonden al twee studenten en twee vroedvrouwen rond om haar vast te houden. Er werd een tweede infuus geprikt, bloed gegeven en een heleboel medicatie. Laura & Geraldine namen de shift over en bleven aan de zijde van de vrouw. Samen met nog twee andere studenten moesten ze de vrouw in bedwang houden tijdens haar stuipen. Er stond inmiddels ook al schuim op de mond van de mama en ze ademde heel luid. Ze mompelde allerlei zaken en het leek alsof ze aan het bidden was. Nauwlettend hielden we haar parameters in de gaten. Haar bloeddruk zakte steeds lager en lager, en haar saturatie sprong van 99% tot 56% en ging op en neer. Haar pols was vaak onmeetbaar en haar temperatuur zakte steeds dieper en dieper… Zelfs onder vier dikke dekens, kregen we de temperatuur niet hoger dan 35°C.

Het was afschuwelijk om te zien hoe de vrouw afzag, en hoe traag de mensen hier in actie schieten. Ze gaven haar twee bloedtransfusies, allerlei medicatie waaronder cortisone, noradrenaline, atropine… heel de medicatiekast werd erbij gehaald. De partner zat er betreurd en in shock op toe te kijken. En er werd hem gevraagd om de familie te informeren over de slechte toestand van zijn vrouw. Hun pasgeboren zoontje lag ondertussen de hele tijd in de delivery room in een bedje. Hij werd helemaal vergeten… tot Laura toch vroeg of ze hem geen cupfeeding mocht geven. Ze nam het mooie jongetje op de schoot en het dronk lustig uit zijn bekertje. Zo wreed om te zien, hoe zo’n kereltje zo gezond in je armen ligt, terwijl zijn mama in de kamer ernaast door het oog van de naald kruipt…

Plots riep Geraldine dat ze gingen reanimeren, dat de mama’s ademhaling volledig wegzakte en de pols onmeetbaar werd. Ik bracht de baby naar de zus van de mama en zij nam hem met tranen in de ogen over. Laura ging helpen, en Geraldine begon te reanimeren. De vrouw kreeg zuurstof via een mondmasker, maar werd niet beademd. Geraldine gaf hartmassage, maar moest van de vroedvrouw om de 10 keer pompen stoppen om te kijken of de vrouw haar hartslag hernam. Bovendien waren we aan het reanimeren in een bed, en heeft hartmassage dus erg weinig effect, aangezien je de mama gewoon op en neer duwt op de matras… Laura bleef maar vragen om een houten plank, om onder de mama te leggen, zodat ze dieper en efficiënter konden reanimeren, maar dit kennen ze hier precies niet.

Laura nam na Geraldine de reanimatie over, en gaf ook met alle kracht hartmassage. Beide stonden we erbij en deden alles op pure adrenaline. We gaven hartmassage, namen de pols, controleerden de ademhaling en temperatuur… Na het pompen hernam de mama telkens het ademhalen, maar een pols of hartslag vonden we niet… Heel vreemd! Dus bleven we reanimeren, maar hoe meer tijd verstreek, hoe minder hoop we de mama gaven…

We bleven moedig verder reanimeren, tot de vroedvrouw ons beval te stoppen… Het had geen zin meer… alle hoop was weg, de vrouw geraakte dus niet door het kleine oogje van de naald. De emoties werden ons teveel en mijn tranen stroomden hevig. Ik moest de kamer even verlaten omdat het mij allemaal even te veel werd. Na wat frisse lucht en een bemoedigende babbel door vroedvrouw Regina (een schat van een mens), ging ik terug de kamer in…

Geraldine en ik zaten bij de vrouw op het bed, en hielden haar hand vast. Ze ademde nog, maar steeds onregelmatiger en minder diep. De monitor gaf bloeddrukken van 40/20, 30/10… en we zagen de vrouw dieper en dieper wegzakken. Het werd muisstil in de kamer, je hoorde buiten de krekels tsjirpen, de vogeltjes fluiten, en hier ging zo’n jonge levendige vrouw gewoon tenonder! Niet te vatten…

De lieve vrouw werd 30 jaar, en laat 3 kindjes achter. Haar jongste was vandaag geboren, en heeft ze nooit in de armen kunnen houden…

Hopelijk worden er snel veel mooie kinderzieltjes geboren, en moeten we er niet enkel afgeven, want we hebben nu wel echt nood aan leuke momenten!

Liefs, Laura & Elisabeth