'uitrust’vakantie

Zondag 10 maart om 15u was het zover: gedaan met onze laatste shift van de eerste stageperiode; tijd voor VAKANTIE!! Onze driver kwam ons mooi op tijd ophalen, en bracht ons aan een sneltempo (lees: misselijkmakende rijstijl ) naar Bamenda waar we roodverbrande team Njinikom terugzagen. Zij hadden al een dagje genoten van het zwembad, en hadden kennis gemaakt met de sterke UV-stralen hier in Kameroen. ’s Avonds trokken we samen naar een restaurantje, waar we genoten van de Kameroense omelet met groentjes. Aangezien ons vertrouwde hotel in Bamenda volzet was, kozen we voor een goedkopere oplossing en brachten we de nacht door met 3 in een tweepersoonsbed.

’s Ochtends moesten we rond half 9 aan het carpark zijn, en vertrokken op zijn Afrikaans: een uur te laat! Onze lange rit richting Kumba, op weg naar Korup National Park kon beginnen! Een overvol busje met volgeladen dak ( inclusief kip en honden ) bracht ons via hobbelige wegen tot Kumba. Hier overnachtten we om ’s ochtends om 6 uur naar onze eindbestemming Mundemba te trekken. Onderweg naar Mundemba (we voelden ons in een race-auto op een rally-parcours), knepen we vaak de ogen toe wanneer we dachten dat we een of ander dier of spelend kindje zouden raken. Opgelucht, en na vele grensposten met nukkige agenten, kwamen we tegen de middag aan in Mundemba. Hier regelden we alles voor ons bezoek aan het regenwoud van morgen, en trokken nog op uitstap richting: ‘Bollo Beach’. Dit strand bleek een prachtige rivier met waterval te zijn, midden in allerlei palmboomvelden. Wel wat gevaarlijker dan verwacht, aangezien de rivier richting Nigeria leidde, wat dus heel wat gewapende maar zeer vriendelijke Kameroenese legermensen met zich meebracht. Ter verduidelijking: het is al 5 jaar geleden dat ze de wapens nog effectief hebben gebruikt, maar door de problemen in Nigeria, zijn ze toch extra op hun hoede.

Terug aangekomen in ons Motel, legden we de laatste hand aan onze trekrugzak voor het regenwoud, en kropen vroeg onder de wol. Ochtendstond heeft het regenwoud in de mond! Vol goeie moed en enorm nieuwsgierig kropen we in de auto van de country-driver. Op de tonen van Western muziek en met bijpassende cowboy hoed werden we naar de bijzondere ingang van het National Park gebracht. De ‘Mana Suspension Footbridge’ is de enige ingang die ons het regenwoud kan inleiden. De enige geruststelling aan deze brug was het plaatje waarop te lezen stond dat het door Amerika geconstrueerd werd. Verder bracht het enkel wat bange hartjes met zich mee. Een houten waggelende, met veel gaten bezaaide brug, moest ons de weg leiden over een kolkende rivier. Vol goeie moed, en op ons dooie gemakje klauterden we de brug over, en dit viel eigenlijk veel beter mee dan verwacht. Voor het eerst in ons leventje, waren we in een regenwoud!

Hier leidde onze gids ons via een 10 km durende wandeling richting onze kampeerplek voor deze nacht: Rengo Rock Camp. Onze gezamenlijke trekrugzak werd op het hoofd met veel gemak gedragen door onze ‘porters’. Het zou onmogelijk geweest zijn voor ons om dit gewicht mee te sleuren, en het is hier echt de gewoonte om vergezeld te worden van dragers. Bovendien zouden deze twee mensen ook onze maaltijden hier in het regenwoud verzorgen! Jummie!

Een sfeerbeeld van het regenwoud: veel groen, veel insecten (muggen, spinnen, mieren ++++++…), veel riviertjes en stromingen waar je amper met droge voeten doorgeraakt, klim en klauterwerk, en vooral: HEEL VEEL ZWETEN! Het klimaat hier is zo vochtig, dat je na twee stappen al helemaal nat in je sap staat! De foto’s spreken dus ook voor zich!

Aangekomen aan onze kampplaats konden we ons even opfrissen in de visrijke rivier, heerlijk fris helder water! Na ons ‘bad’ konden we genieten van onze middagmaaltijd: rijst met pikante tomatensaus! Onze buikjes waren snel gevuld en onze mondjes stonden goed in brand, maar het smaakte overheerlijk! Na wat ontspanning op de kampplaats, trokken we nog 5 km verder naar de ‘Rengo Rock’. Deze gigantische rots gaf ons een prachtig uitzicht over de toppen van de bomen van het regenwoud. Onze fototoestellen werden dan ook gretig gebruikt hier op deze plek!

Moe kwamen we terug aan bij onze inmiddels opgezette tentjes, en kropen allemaal met onze avondmaaltijd rond het kampvuur. Pasta met dezelfde pikante saus van deze middag, zal onze buikjes wel vullen tot morgenvroeg! En wat koolhydraten na het vele stappen van vandaag kan zeker geen kwaad! Moe trokken we in onze tentjes en ervoeren de harde ondergrond van het regenwoud. De nacht duurde dan ook een eeuwigheid, en bracht weinig slaap met zich mee. Wel konden we tijdens onze plaspauzes genieten van een prachtige sterrenhemel! Laura ondernam meerdere pogingen om dit op de gevoelige plaat vast te leggen, maar zonder al te veel succes…

De ochtend bracht wéér dezelfde pikante saus met de overschotten pasta en rijst met zich mee. Onze Belgische magen zijn zo’n pikant ontbijt niet gewend, maar het smaakte toch. Onze terugtocht vandaag besloeg een wandeling  van 12 km, langs minder toegankelijke paden waar we wel eens apen zouden kunnen spotten. Zes aapjes op een rij + de gids, trokken dan ook muisstil richting uitgang, omhoogturend naar apengeluiden. Ons geduld werd beloond en we werden getrakteerd op een hele troep Columbusapen, die verschrikt veiligheid zochten hoog in de bomen. Stijve nekken werden gestaard! Wanneer de ‘Mana brug’ ons onder de ogen kwam, waren we opgelucht dat een frisse douche niet meer veraf was! We liepen bijna de waggelende brug over, en waren stiekem opgelucht dat we uit het zweterige woud waren! Dezelfde country driver dropte onze stinkende lichamen terug aan ons motel, waar het vechten geblazen was om als eerste onder de ijskoude douches te springen! Moe maar blij dat we het regenwoud gezien hebben, kropen we ’s avonds terug onder de wol.

Inmiddels was het al vrijdag 15 maart, en konden we aan onze terugrit richting Kumba / Bamenda beginnen. In Kumba besloten we de nachtbus te nemen, zodat we reeds zaterdagochtend terug in onze vertrouwde stad waren. Deze optie hebben we ons enorm beklaagd, want veel nachtrust kwam er niet aan te pas. De chauffeur besloot extreem luidde Afrikaanse muziek door de luidsprekers te laten knallen, en de passagiers moesten bijna om het uur een plaspauze inlassen… Gelukkig stond er op zaterdag een ontspannend dagje zwembad gepland! Genieten!

Zondag besloten we naar Pyniyn te trekken, om er te kunnen paardrijden door de Bamenda Highlands. De zoektocht naar deze organisatie was al een hele klus, maar bracht ons uiteindelijk toch bij de eigenaar van wat paarden. Een klein detail: de paarden bevonden zich hoog in het gebergte (lees: wandelen geblazen). Hier waren we niet op voorbereid, en zonder eten of drinken begonnen we aan een twee uur durende tocht. Uitgeput, konden we uiteindelijk toch per twee om de beurten op één zielig mager paardje zitten. De wegen waarover het arme dier moest lopen, waren soms erbarmelijk: rotsen, steile paadjes, dicht struikgewas… Boven op de berg wachtten Tinne en Hanne, die met de bike naar boven waren gegaan. Wij, sportievelingen, kwamen uitgeput boven toe, en T&H namen het paard over. Zij mochten van onze gids met het paard de weg naar beneden terug afleggen, en vertrokken fier als een gieter onder hun drietjes. Wij – heel jaloers op hen – begonnen terug aan onze tocht naar beneden. De uitzichten waren prachtig, en afgaande op de wolken, zaten we ook op een hoge hoogte. Na een uurtje stappen, werden we toch opgepikt door twee bikes, die ons na 5 minuutjes al op een verrassing deed stoten. Tinne en Hanne hadden kennis gemaakt met de vurige kant van het paard. Galopperend was het met hen weggeschoten, waarop Hanne als eerste van het paard totterde. Tinne besloot daarop om van het paard te springen, maar vergat dat ze de teugels nog stevig rond haar voet gedraaid had. Gevolg:  Tinne kon nog even ‘meegenieten’ van het galopperende paard en werd nog wat meters verder voortgesleurd. Gelukkig kwamen ze er allebei met een hoop schaafwondes vanaf! Dus thuisblijvers: geen paniek! Achteraf kunnen we er allemaal eens goed mee lachen, en we hebben dan toch op een echt Afrikaans paard kunnen rijden!

Maandag bleven we in de buurt van Bamenda, en trokken we naar Lake Awing. Dit prachtige kratermeer, blijkt ook een gruwelijk verhaal te weerhouden. Zo ligt het namelijk vol kinderlijken, aangezien hier vroeger vaak schooluitstappen met bootjes op werden gehouden. Regelmatig begaf een van de bootjes het, en als je weet dat Afrikanen niet kunnen zwemmen, spreekt het vervolg voor zich… Ondanks deze gruwelijke gedachte, konden we toch van onze picknick genieten aan de rand van het meer! En een mooie wandeling bracht ons terug naar de hoofdweg richting Bamenda.

Op dinsdag trokken we met een lid van ons team minder (Hanne lag met een zonneslag in bed), naar Bafut. Hier gingen we het revalidatiecentrum bezoeken voor kindjes waarvan de beentjes operatief zijn rechtgezet. Deze operaties vinden plaats in Njinikom, en daarna worden de kindjes via barslechte wegen naar Bafut gebracht. Hier revalideren ze toch zo’n 3 tot 6 maanden en krijgen ze intensief kinésitherapie om terug te leren lopen met rechte beentjes deze keer. Opvallend ook hoeveel mentaal gehandicapte kindjes er tussen de hoop zitten. Door een hevige regenbui, gingen we vroeger dan verwacht terug naar Bamenda, waar we de ‘Imagine Bakery’ ontdekten! Hier konden we genieten van een “chocolade – ijsje”. De smaak was nog niet wat het moest zijn, maar kon ons toch al wat doen terugdromen aan het Belgische lekkere ijs. De croissants en chocoladekoeken in de etalage nodigden ons uit om morgen hier een heerlijk ontbijt mét Hanne te komen eten!

Woensdagochtend begon dus heerlijk met deze ontbijtkoeken. De rest van de dag brachten we voor het laatst door aan het zwembad, om toch wat kleur te vangen en onze plattekaaskleur achterwege te laten. Dit lukte toch aardig, en een lichtbruin kleurtje is nu bij iedereen aanwezig!

Donderdag was het hoogtepunt van onze reis: Ndawara Tea Estate. Heuvels vol theeplantages waarin vele mensen stonden te plukken, gaven ons een prachtig uitzicht. We kregen ook een gratis!!!! Rondleiding door de theefabriek. Hier konden we ervaren hoe de blaadjes worden omgevormd tot theepoeder. Wel eens leuk om te zien! Na de fabriek trokken we nog even de velden in om wat extra uitleg te krijgen over de verschillende soorten thee en manier van planten! Enorm interessant! Het hoogtepunt van de dag blijft toch wel het bezoek aan het domein van de rijke eigenaar: Ndawara. Zijn prachtige huis was omringd door hele weien vol dieren: paarden, geiten, koeien… het normale vee dus. Maar verder om de hoek, konden we ook genieten van struisvogels, pauwen, verschillende soorten aapjes en drie mega pythons! Gelukkig zaten deze laatste veilig achter slot en grendel! De chimpanseetjes trokken onze aandacht, en we vroegen of ze mochten worden vrijgelaten. Met plezier opende een werker de kooi, en met bange hartjes wachtten we af hoe de beestjes zouden reageren. De oudste van de drie, kwam meteen naar ons toe, en na zijn snack (een flesje cola), beklom hij ons een voor een. Dit leverde ons schattige foto’s met het enorm fotogenieke ventje op! De andere twee – twee meisjes – waren nog klein en weken geen moment van elkaars zijde. Zij bleven ver uit onze buurt, wat blijkbaar het beste was aangezien ze agressief uit de hoek kunnen komen. ’s Avonds kwamen we terug aan in ons vertrouwde dorp: Shisong. Hier kregen we een warm onthaal van de vroedvrouwen & de zusters. Iedereen is enorm blij dat we terug zijn en zegt dat ze ons gemist hebben! Dat belooft voor ons definitieve afscheid over vijf weken… Tot zondagochtend blijven de meisjes van Njinikom hier, en ook maandag beginnen zij terug aan hun laatste stageweken!

Het doet echt deugd om terug te zijn, en wanneer we door onze berg was en schoolwerk zijn, kunnen we terug genieten van onze laatste stageweken hier in Shisong. Het aftellen naar de thuiskomst kan stilaan beginnen want we zitten reeds over de helft! Nu nog wat bevallingen op onze teller krijgen, wat zeker zal lukken aangezien de komende twee weken studentenvrij zal verlopen (Easter Holidays!) We kijken er dus enorm naar uit!

Liefs, Laura & Elisabeth