Dag met een knallende start en einde

De dag begon om 20 voor 6: telefoon die ons plots uit onze diepe slaap wekte. Laura & Geraldine sprongen slaapdronken hun pakjes in en spurtten naar de verloskamer. Daar troffen ze een hevig kronkelende en schreeuwende primipara aan, klaar om te bevallen. Laura trok haar steriele handschoenen en schort aan en nestelde zich tussen de benen van de vrouw. Mister Paul maakte plaats en liet de bevalling volledig aan Laura over. Enkele goeie persweeën later kon Laura een flink meisje ondersteboven houden, waarop er een mirakel plaatsvond!!! Uit Mister Paul de verschrikkelijke ’s mond klonken letterlijk de woorden: ‘You did a good job today, Laura!’. Een compliment ? Ben ik nog steeds slaapdronken ? Inslikken en verdergaan! Een goed half uur later konden Laura en Geraldine het verloskwartier alweer verlaten, om de pyjama’s van onder hun pakjes om te wisselen voor fris ondergoed, en een lekker ontbijtje te nuttigen. Om 7u10 stonden ze alweer paraat op dienst, klaar voor de volgende shift. Elisabeth was ondertussen al aan de vital signs ronde begonnen, op haar eentje.

De dag beloofde enkele bevallingen, maar die belofte werd niet volbracht… de vrouwen in arbeid bleven maar mild contracteren, en de ontsluitingen waren amper voelbaar! Wel waren er 7 jongens die vandaag voor het eerst op hun mannelijkheid werden getest (lees: 7 besnijdenissen). Zeven jongetjes op een rij, kregen een korter coupje, met het nodige geween erbij! Ook werd er nog een jongetje binnen gebracht. ‘Pilate’, is zijn naam, werd 5 dagen geleden in een health center geboren. Sinds twee dagen drinkt/zuigt hij niet meer goed, en is enorm slap. Wij troffen het kindje ijskoud en slapjes aan in de armen van de mama. Een maagsonde werd geplaatst en wij gooiden meteen twee hot water bottles in de strijd tegen de temperatuur van 32.1°C… maar ondernamen toch een poging bij de vroedvrouw om het kindje skin to skin te mogen leggen… zonder veel resultaat. Het dutske moest maar warmen onder twee dikke lakentjes en de twee warm water kruiken. Een uur en half later was de temperatuur nog steeds amper 33,5°C! Laura ondernam nog een poging bij mister Marcel, en promote het skin to skinnen, en benadrukte samen met Elisabeth toch maar eens dat onderkoeling wel eens zware hersenschade tot gevolg kan hebben. Met succes! Mister Marcel gaf ons gelijk en ging meteen de mama halen! Een tien minuutjes later lag zij in een kapotte rolstoel (nog eerst getest door Laura op stevigheid, waardoor zij bijna de grond op stuiterde) met haar naakte zoontje op haar blote borst! Laura bleef nog twee uurtjes langer op dienst om dolgelukkig de temperatuur van het kindje razendsnel omhoog te zien klimmen tot een goede 36.5°C! Opluchting alom! Maar het jongetje is nog steeds erg slap, niets tonus in het lijfje te bespeuren, hopelijk brengen de bloedresultaten meer weet met zich mee en wordt het rakkertje snel beter! Om toch subtiel ons gelijk in de neuzen van de vroedvrouwen die ons tegenwerkten te wrijven, ging Laura toch gauw extra opscheppen over hoe snel de temperatuur van de baby terug naar normale waarden klom. Nog een extra voordeel aan skin to skinnen (om het hier even goed te promoten), terwijl Laura de moeder hielp bij het afkolven van moedermelk voor het dutske, spoot de melk eruit tegenover de vorige voeding! Skin to skin = MAGIC (en nog gratis ook, extra voordeel dus, zeker hier!).

De avond begon met hevige regenbuien, maar de elektriciteit hield het uit en we konden dus genieten van onze heerlijke zelfgemaakte wortelpuree (het lekkere stukje vlees moesten we er ons maar bij inbeelden!). Er trokken vandaag ook 9 Italiaanse meisjes met hun directrice van hun school, ons gebouw in, en we hopen vurig dat zij niet te veel kabaal zullen maken, aangezien wij onze mogelijke slaapmomentjes met al die bevallingen, broodnodig hebben! Net na dit onderlinge klaagmomentje over gegiechel dat weerklonk uit de naburige kamers, begonnen wij aan onze decibelletjes van de dag. Laura ontdekte, wanneer zij rustig naar een filmpje op de laptop keek, een giga-spin op de muur. Elisabeth werd meteen opgetrommeld om het beest een kopje en wat pootjes kleiner te maken. Met muggenspray en een veegborstel werd het beest een tiental minuutjes achternagezeten, we moesten en zouden een lijk zien! Dit hele tafereel werd natuurlijk – vooral door Laura – vergezeld van enorm decibeloverschrijdend geschreeuw! Het had gefilmd moeten worden!

Nu kruipen we weer op tijd onder de wol, want een bevalling deze nacht is hoogstwaarschijnlijk, Elisabeth en Geraldine houden hun pakjes dus beter dicht bij hen de komende uren!

Liefs, Laura & Elisabeth