Socializen met de ‘white people’

Vandaag gingen we voor het eerst op stap met de blanken van hier in Shisong: drie Duitse meisjes, twee Belgische jongens en nog een Duitse vriend van een van de meisjes. We vertrokken al vroeg in de morgen, zodat we onze heenrit nog in de koelte konden beleven. Om 7u vertrokken we dus met twee taxi’s richting ons dagtripje: Lake Oku. Dit is een kratermeer, gelegen in het Oku Kingdom. Hier heerst nog een ‘Fon’, die wordt aangesteld van vader op zoon.

Onze rit naar Oku verliep jammer genoeg niet helemaal vlot, de putten en bulten waren enorm pijnlijk om op te vangen (lees: spierpijn alom); en ook het voorwiel van onze taxi vond het wat teveel van het goeie. Laura zei nog net tegen het Duitse meisje dat het haar verbaasde dat de taxi’s hier nooit een platte band hebben… te vroeg gejuicht! (lees: platte band). Maar het Afrikaanse tempo voor het vervangen van banden bleek sneller dan gedacht, ze zijn het dus blijkbaar wel gewend en Laura zit er dus met haar veronderstelling volledig naast… Na zo’n vijftal minuutjes reden we dus alweer verder.

In Oku mochten we niet zomaar naar het meer rijden om het te bezichtigen. We moesten eerst toestemming vragen aan de gendarmerie en vervolgens moesten we nog langs het bureau van de ‘Fon’. Het bureau bevond zich in zijn “paleis”, en geloof mij het woord “paleis” stelt hier blijkbaar echt niets voor. Het was een gewoon huisje met wat houten beeldwerk versierd en een troon uit hout. We moesten aan de Fon een som geld betalen om het meer te mogen bezichtigen, want volgens de traditie kan je het meer niet zien vooraleer je betaald hebt. Pure bullshit dus. De Duitse meisjes boden flink af, waardoor we amper twee euro per persoon moesten betalen.

Het meer op zich was wel mooi! We moesten zo’n 200m dalen om erbij te kunnen, en het wegje hiernaartoe was enorm stijl. Zonder vallen geraakten we toch veilig beneden, waar we wat aan het water konden zitten. Zwemmen of baden in het water is hier verboden, en de vele ziektes die in het stilstaande water verscholen zitten, zijn allesbehalve uitnodigend. Al snel waren we uitgekeken en klommen we dus de berg terug op naar de taxi’s. De taxichauffeurs zouden ons ten slotte nog een waterval in de buurt laten zien, dus wij terug ons inmiddels vertrouwd voertuig in.

Enkele kilometers verder konden we weer een stijle afdaling maken terwijl we het water al van ver hoorden kletsen op de rotsen. Dit padje was nog twee keer zo stijl als het vorige, en bovendien bezaaid met Eucalyptusbladeren, en dus erg glad. Geraldine hield het voor bekeken en zag de kans om te vallen te groot, waardoor ze liever boven wachtte. Elisabeth en Laura hielden vol - zelfs op de TEVA-sandaaltjes – en geraakten zonder vallen beneden. De waterval was prachtig! Het water stortte zo’n 20 meter naar beneden, en bracht een fris nat briesje mee. Even genieten maar, alvorens de chauffeurs ons weer naar boven leidden. Buiten adem en nat in het zweet geraakten we boven, waar ons flesje water gretig werd opgeslurpt. Aan de overkant van de straat stond een groepje kindjes bananen en ‘gateau’ te verkopen. Gateau is een soort muffin, en een echte lekkernij. Deze waren met kleine stukjes bananen in, en zelfs Laura smulde ervan. Je kon duidelijk merken dat we in een armere wijk van het land waren terecht gekomen. De kinderen hun kledij hing nog amper aan elkaar en zag rood van het stof. We kochten voor nog geen 8 eurocent een hele tros met twaalf mini-banaantjes. Spotgoedkoop dus. Ons hart brak wel eventjes als je zag in welke omstandigheden deze kinderen opgroeien, en hoe goedkoop zij hun enige inkomsten dan nog moesten verkopen…

De terugrit verliep ook niet vlekkeloos. Deze keer bleven alle banden heel, maar kon onze taxi de zanderige bergen niet altijd even vlot aan. Zo moesten we in het midden van een heuvel uitstappen aangezien de auto zich stilaan vast reed in het zand. Wij trokken dus te voet de berg op, en de chauffeur liet zich weer achteruit de berg afbollen, om vervolgens met een goede “aanloop” en een heuse stofwolk boven te komen.

Eens terug aangekomen in Shisong, kropen we snel de douche onder… Elisabeth douchte als laatste en had geen water meer… Het is reeds de tweede dag op rij dat er geen water is, en ook het internet werkt niet. We zijn wel reeds zo slim geworden om flessen water te vullen, en dus kon Elisabeth haar toch nog wat verfrissen.

De rest van de avond brachten we gezellig onder ons drietjes door en we keken nog een filmpje :) (Madagaskar 3, om in het Afrikaans te blijven!)

Liefs, Elisabeth en Laura