Blogverhaal met een boodschap

Het einde van de paasvakantie voor de Kameroenese studenten, loopt hier nu ten einde… tot onze GROTE spijt! De bevallingenteller staat momenteel op de volgende tussenstand, Laura kon haar 40ste bevalling zondagmiddag heel onverwachts opvangen. Er was niemand in arbeid, en dus trokken Laura, Elisabeth en Geraldine rustig naar hun appartementje, om daar op het balkon te genieten van hun lunchpauze. Plots hoorde Laura, tussen twee happen van haar broodje in, haar naam roepen in de verte. Snel draaiden de drie Belgjes zich om en zagen de vroedvrouw Madame Symphosia, hevig zwaaiend teken doen dat we snel moesten komen! Laura & Geraldine zetten de spurt in naar de Delivery room. Daar troffen ze een vrouw aan, die klaarlag om te bevallen. Snel steriele handschoenen aan en na enkele goeie persbuien van de hevig bewegende vrouw, had Laura haar nummertje 40 in de armen; een flink meisje. Tot stiekem genoegen van Laura, had de arme vrouw toch een klein scheurtje opgelopen, aangezien ze heel hevig bewoog tijdens haar bevalling (wat een damsteun bijna onmogelijk maakte). Madame Grace installeerde alles om te hechten, en liet het toen aan Laura over! Eindelijk nog eens hechten, met de beste vroedvrouw van de dienst! Volledig op haar eentje onder het wakende oog van Madame Grace, kon Laura het scheurtje ongedaan maken. De nummertjes 40 van Geraldine en Elisabeth, laten momenteel nog op zich wachten…

Vandaag was dus de eerste dag met opnieuw studenten op dienst. In de duty room troffen we ’s ochtends een hele troep (lees: letterlijk geteld 20 tieners) studenten aan… Onze haren kwamen al recht! En tijdens heel de shift was er sprake van heel wat ergernis bij ons drie. De studenten zijn namelijk al erg betweterig vanaf dag 1, en denken alles beter te weten/ te doen. Enorm frustrerend als jij daar al 2 maand werkt, en dus vrij zeker bent dat jij er wel meer van weet… Bij Elisabeth liepen de frustraties extra hoog wanneer een tweedejaars studente haar de les speldde over hoe ze een baby moest aankleden… Wij wezen haar erop dat wij al genoeg baby’s in onze handen hebben gehad, en het nu stilletjesaan echt wel weten hoe het moet. Waarop zij antwoordde dat ze misschien geen vroedvrouw is, maar wel een moeder. Even ter verduidelijking het ging hier enkel over de VOLGORDE waarin zij vond dat we de kleertjes moesten aantrekken, van sokjes tot mutsje… Belachelijk! We zullen ze dus niet missen, deze studentjes!

Vervolgens werd vandaag ons weke hartje extra geraakt. Op onze dienst liggen twee lieve, jonge mama’tjes: Albertine en Elizabeth. Albertine is 17 jaar, en beviel twee weken geleden van een flink jongetje: Miël. Ze werd in de steek gelaten door de vader van het jongetje, die reeds getrouwd is met een andere vrouw, en Albertine dus maar als flirt beschouwde… Zij is nu dus een alleenstaande moeder, met alle gevolgen van dien. Haar moeder, die ook in Kameroen woont, reageert niet op haar sms’jes waarin ze vraagt om steun om haar ziekenhuisrekening te kunnen betalen.

Elizabeth is een HIV – positieve mama van 19 jaar. Zij beviel in een health center van het eerste stukje van haar tweeling: een klein prematuur meisje. De tweede (een jongetje) is bij de geboorte van het meisje, onverwachts gedraaid (eigenlijk door onkunde van de mensen daar, want bij een tweeling fixeer je de buik wanneer het eerste kindje geboren wordt), waardoor het kindje dus enkel nog met keizersnede geboren kon worden. Hiervoor moest Elizabeth ver reizen tot hier helemaal in Shisong. Pas de volgende dag ’s ochtends vroeg, kon deze worden uitgevoerd, wat resulteerde in een inmiddels overleden zoontje… Elizabeth moest dus een kindje afgeven… Nu ligt zij nog steeds met haar kleintje in een van de wards op de materniteit, en vermits zij een keizersnede kreeg en heel wat premature zorgen voor haar kleintje, is haar rekening ook heel hoog opgelopen… Ook zij heeft geen familie om op te steunen, en loopt hier moederziel alleen rond met haar kleintje…

Het erge aan deze zaak is, dat ziekteverzekeringen hier onbetaalbaar zijn, en alle kosten dus rechtstreeks voor de patiënt zijn. Bovendien mogen ze het ziekenhuis niet verlaten vooraleer ze hun rekening volledig hebben betaald…

Nu willen we dus aan alle mensen die geraakt zijn door deze verhalen, wij zijn het zeker en vast, vragen om hun kosten wat te verlichten. Alle beetjes hoe klein of groot ook, zijn welkom, en vele kleine beetjes maken hier een enorm verschil! Het zou fijn zijn moesten jullie, eender welk bedrag, wetende dat 1 euro bij ons hier 650 Frank waard is, willen opofferen. Met dit geld kunnen we deze twee meisjes hun leven een nieuwe start geven MET kindje, en misschien kunnen we hier nog wel wat hulp geven aan onze dienst. Alle centjes zijn hier echt meer dan welkom. Het mooie hier is, dat iedereen hier met de glimlach rondloopt, ook al hebben ze hier helemaal niets… Alle kleine beetjes maken hen hier dus overgelukkig.

Wie geïnteresseerd is, kan wat hij/zij wil storten op het rekeningnummer :  BE18 – 7340 - 2960 – 0365 op naam van 'Laura Smulders' met de melding ‘KAMEROEN’. We zijn hier nog drie weken, dus hoe sneller hoe liever, dan zijn deze meisjes snel naar huis... Wij zullen dit geld hier dan afhalen en zorgen dat het in de juiste handen terecht komt. Het zou heel fijn zijn moesten jullie een steentje willen bijdragen, maar het is zeker geen verplichting!

Heel veel liefs,

Laura & Elisabeth (& Geraldine)